Nooit meer?


Nooit meer wordt het zo het was,
nooit meer twinkelende ogen
en de woordjes uit zijn mond,
die je hart zo diep bewogen.
Nooit meer 't innig samenzijn,
het gevoel van sterke armen,
die een mens bij alle zorg
heel hoog tillen en verwarmen.

Nooit meer wordt het zo het was.
Het geluk duurt dikwijls even.
Lijkt het of iets eeuwig blijft,
moet je het weer smart'lijk geven.
Want de dood kent geen pardon,
neemt het leven zonder vragen,
laat je achter met een last,
die zo zwaar is om te dragen.

Nooit meer? Ach, wie kent de tijd
die de wond wellicht kan helen?
Wie zegt dat geen toekomst wacht,
waarin je verdriet kunt delen?
Één is er die alles weet
en door een gebied van tranen
op een wonderbare dag
weer een nieuwe weg zal banen!

Frits Deubel

home