Eenzaamheid


Die eenzaamheid, mijn God,
wat is dat zwaar te dragen.
Het lijkt wel of'k verga
in troosteloze dagen.
Ik huil, ik worstel, bid:
als ik die kelk moet legen,
Heer, schenk mij dan daarbij
de krachten van Uw zegen!

Plots gaat de telefoon:
Ik laat maar even weten,
dat ik je diepe zorg
beslist niet ben vergeten!
Het raakt me als de klank
van hemelse akkoorden.
Een engel troost mij zacht
met liefdevolle woorden.

Als ik zo'n stem maar hoor,
is 't leed iets meer te dragen,
dan zijn ze minder zwaar,
die troosteloze dagen.
Misschien is het één zin,
die 'n kinderstem zal spreken,
waardoor Uw liefde, God,
het wolkendek laat breken!

Frits Deubel

home