Een afscheid


Langzaam valt de avondstond
boven goudbestoven weiden.
Vriend, helaas, we moeten scheiden,
van wat ons zo hecht verbond.

Ach, we hadden nog zo graag
langs de velden blijven dwalen
met ontelbaar veel verhalen,
soms een antwoord, soms een vraag.

Onze rijkdom werd ontvouwd
bij de vreugden die wij deelden,
bij de wonden die wij heelden
en het bleek van zuiver goud.

Nu breekt dra het afscheid aan,
ben jij onder Vaders hoede.
Schoner dan wij hier vermoeden,
zul je juichend binnengaan.

Nog een wijle slechts, dan leeft
onze ziel ook als herboren
en geen dood zal ooit nog storen
wat God ons, Zijn kind'ren, geeft!

Frits Deubel

home