Stille uren


Wie kent mijn stille uren,
mijn onverwerkt verdriet?
De bitt're stroom van tranen,
wie is het die ze ziet?
Ik lach en maak zelfs grapjes,
terwijl mijn hart soms huilt.
Het kind dat niemand waarneemt,
heel kwetsbaar in mij schuilt.

Toch weet ik dat er Één is,
die door mijn lach heenkijkt
en als ik mij alleen voel,
zacht door mijn haren strijkt.
'k Heb dan een onderonsje,
een tweespraak met mijn Heer
en zonder zware woorden
legt Hij Zijn liefde neer.

Ik ben van Hem gaan houden,
omdat Hij mij bemint,
de avond met mij afsluit,
de dag met mij begint.
In al mijn stille uren
zie ik Zijn beeltenis.
Is het geen wonder dat Hij
er telkens voor mij is?

Frits Deubel

home