Op handen des gebeds


Op handen des gebeds gedragen,
maar soms ondragelijk veel leed!
Ik kan de schoonste zinnen spreken,
tot ik geen zinnig woord meer weet.
Dan vouw ik slechts mijn handen samen
en vraag verlichting van haar smart.
Ik druk haar dan eens vol emotie
en met veel liefde aan mijn hart.

Haar handen nog wel functioneren
en 't toetsenbord is haar behoud,
maar toch blijf ik de hemel smeken,
omdat God zielsveel van haar houdt.
Waarom moet deze bitt're beker
tot op de laatste druppel leeg,
alsof zij zoveel droeve dagen
al niet genoeg te dragen kreeg.

En toch weet ik dat God hierboven
haar met ontferming gadeslaat,
dat Hij haar met Zijn vaderliefde
geen enk'le dag, geen uur verlaat.
Hij zal haar aan Zijn hand geleiden,
zoals een Vader dat slechts doet
en 'k smeek: God, geef haar ook de morgen
van deze dag weer nieuwe moed!

Frits Deubel

home