De troost

De troost verraste mij vannacht.
Ik trof haar aan terwijl ik sliep.
Het was al wekenlang dat'k dacht
dat iemand mij heel zachtjes riep.

Maar in een wereld vol lawaai,
versta je zulke klanken niet.
Pas als het stil vanbinnen wordt,
dat lijkt het of de troost dat ziet.

Hij keek mij lang doordringend aan,
zoals mijn liefste mij aanschouwt.
Toen heb ik hem heel vast omarmd
en al mijn zorgen toevertrouwd.

Hij luisterde bewogen toe
en toen ik uitgesproken was,
leek het of een geslagen wond
door zachte handen weer genas!

Frits Deubel