Alleen!


Het zijn de stille uren,
waarin geen mens je ziet,
de nachten van vertwijf'ling,
waar niemand uitkomst biedt.
Je voelt je met veel zorgen
zo moederziel alleen
en zou wel willen roepen:
"Mijn God, waar moet ik heen?"

Het zijn de stille uren,
waarin je wanhoop stijgt
en achter ieder venster
de ochtend gruw'lijk dreigt.
Je zou wel willen schreeuwen:
"Mijn God, ik zie U niet!
U blijft totaal verborgen
in al mijn groot verdriet!"

Het zijn de stille uren,
waarin een stem toch zegt
dat er voor jou een wonder
vandaag is weggelegd.
Kijk maar eens door de ramen,
dan zie je 't licht opgaan
en zo zal ook voor jou weer
de toekomst openstaan!

Frits Deubel

home