Ik vergeet je niet!


Ik ben je niet vergeten,
al hoor je ook niets meer.
Maar soms wacht ik met schrijven,
leg ik mijn pen eens neer.
Dan denk ik aan de velen
met 'n eindeloos verdriet,
een pijn die nergens eindigt,
zo ver het oog maar ziet.

Hoe moet je weer gaan bouwen
wat gruw'lijk werd vernield,
waardoor je in je handen
d'herinnering slechts hield?
Wie geeft je nog de vreugde,
die plots'ling werd geroofd?
Wie zal de vlam ontsteken,
in 't volle licht gedoofd?

Ze zeggen wel, je moet niet
er stil bij blijven staan.
Wellicht op and're wijze
het leven verdergaan.
Maar 's avonds huil je dikwijls
en denk je aan weleer.
De blijdschap in je leven
is er helaas niet meer.

Ik weet het, ik begrijp het,
ik zie die lege stoel.
Wees er maar van verzekerd
dat ik je pijnen voel.
Maar kom eens heel dicht bij me
en reik je handen aan,
dan gaan we samen smekend
voor onze Vader staan!

Frits Deubel

home