Een enkel woord!


Langzaam loop ik langs de bedden
en ik spreek een enkel woord
of ik maak een klein gebaar dat
als een troostwoord wordt gehoord.
Eventjes een blik, een knuffel,
door zovelen gewaardeerd.
Wordt hier niet de naastenliefde
als een medicijn begeerd?

Dikwijls voel ik mij onmachtig
als men een bericht verkreeg
met slecht nieuws en ik zie ogen
uitgeblust en grenz'loos leeg.
Ik geef bevend een kop koffie,
houd een hand, een arm eens vast.
Graag zou ik iets willen dragen
van die niet te tillen last.

Nu maar naar een and're kamer
en ik zie en voel de pijn,
eenzaamheid en zelfs ontluist'ring.
Waarom moet dit alles zijn?
Aan het einde van een leven
buig ik stil, ontroerd mijn hoofd.
Vader, weet U nog dat U mij
van Uw krachten heeft beloofd?

Frits Deubel

home