De struik

Ik zocht het wonder in de struik.
Vond slechts zachtgroen vanbinnen.
Maar waarom botte hij niet uit?
Zou ooit zijn groei beginnen?
Kaal en mismaakt naar dat het leek,
zijn takken iets verwrongen,
werd gruwelijk zijn levenskracht
reeds tijdenlang bedwongen.

En elke morgen keek ik uit
naar te verwachten spruiten.
Ik wist, het leven was er in,
maar welde niet naar buiten.
De struik zei zachtjes: Het eist tijd,
mijn groeiproces vraagt pijnen
van zon en wind en regenvlaag,
voordat iets zal verschijnen.

Toen brak de hitte met haar kracht
door grijsbewolkte lagen
en liet mijn nieuwgeboren struik
de rijpste vruchten dragen.
Zo zal het in mijn leven gaan,
geduld heb ik van node
tot hemels licht mijn ziel doordringt,
wat dor leek is gevloden!

Frits Deubel

home