Onmacht


Ik streef vanuit mijn roeping
naar een bewogen geest,
die noden en verlangens
van de geplaagden leest.
Zovelen mij passeren,
zij gaan verstild voorbij.
Hoe kan ik ze bereiken,
die eindeloze rij?

Geroepen tot een helper
schiet ik in veel tekort.
Hoe kan ik zelfs bevroeden
wat hier gestreden wordt?
Ik zou als een verlosser
dicht naast hen moeten staan,
ze biddend ondersteunen
en niet meer laten gaan.

Wat baten theorieën
als de praktijk niet werkt,
mijn hart ze niet met warmte
en liefdeblijken sterkt,
als ik ze niet in sloppen,
in donk're stegen vind,
als daar mijn naastenliefde,
mijn opdracht niet begint?

Mijn God, geef mij meer wijsheid
en inzicht in mijn taak,
zodat ik met Uw pijlen
mijn medemensen raak,
dat ik ze door mijn zwakheid
Uw sterkte laat verstaan
en reeds door mijn beperktheid
Uw krachten met hen gaan.

Als ik vandaag van huis ga,
een nieuwe morgen lacht,
toon mij dan iemand die weer
op Uw ontferming wacht
en met gespreide armen
laat ik Uw grootheid zien,
bewijs hun Uw vertroosting
en zeg ze wie ik dien.

Al is het maar één mens die
ik zachtjes aan mijn hand
met een gevoel van aandacht
breng naar de overkant.
Misschien dat dan een glimlach
op Uw gelaat verschijnt
en mijn gevoel van onmacht
ineens iets meer verdwijnt.

Frits Deubel

home