Stilstaan


Ze kunnen zich door hun gebrek
slechts met veel pijn bewegen.
Ze gaan met droefenissen voort
en alles loopt hen tegen.
Je ziet de lach op hun gelaat,
maar hoort niet alle vragen
om de eens opgelegde last
die loodzwaar drukt, te dragen.

We gaan er dikwijls aan voorbij,
vervuld van eigen zorgen.
Het kaartje met een sterktewens
verschuiven wij naar morgen.
We jagen en we jachten maar
door allerhande zaken,
die niet de zin van ons bestaan,
het juiste kernpunt raken.

Waarom niet even stil gestaan,
de armen uitgestoken
naar hen die in de woeste strijd
vernield zijn en gebroken.
God vraagt een daad van jou en mij.
Wij mogen die verrichten.
Misschien zal iemand binnenkort
de zorg van ons verlichten!

Frits Deubel

home