Een stil gebed

Vader, sterk toch de vermoeiden.
Hun gelaat van tranen nat
draagt nog steeds de droeve sporen
van de zorgen die men had.
Laat ook hun Uw aandacht voelen
en Uw goddelijke kracht,
die mij in de bange dagen
vrede en vertroosting bracht.

God, ik heb U leren kennen
als een Vader vol geduld,
ook al hebt U niet mijn wensen
altijd één voor één vervuld.
Maar ik merkte wel Uw armen
zachtjes om mij heen gelegd
en toen hebt U vol erbarmen:
"Ik blijf bij jou. kind!" gezegd.

Vader, troost dan die verzwakt zijn,
zeg ze dat U van hen houdt.
Laat een gloed van liefde stralen
in hun wereld,  kil en koud.
Is het goed dat ik ze aanspreek
en de groeten van U doe?
'k Zie wellicht dan weer een glimlach
in hun ogen, mat en moe.

Frits Deubel

home