Wees nu maar stille!


Ik weet wel dat je pijn hebt,
dat het je overmant,
maar als ik het zo waarneem
is't aan de binnenkant.
Daar zijn je wonden zichtbaar,
littekens van weleer,
die onuitwisbaar lijken
en schrijnen telkens meer.

Ik weet wel dat de onrust
je hart snel trillen doet
en dat een woeste stormkracht
fel door je lichaam woedt.
Wanneer ik je benader,
dan vlucht je voor mijn woord,
alsof de kleinste zin reeds
je evenwicht verstoort.

Toch leg ik beide handen
verteed'rend op je hoofd
en zegen jou met vrede,
die elk onrust dooft.
Blijf zo maar even stilstaan,
totdat de storm zich legt,
mijn hart tegen het jouwe:
"Wees nu maar stille" zegt.

Frits Deubel

home