Twee diamanten


Ze waren  aan elkaar geslepen,
twee diamanten, rein  en echt.
Ze waren in de loop der jaren
verbonden, onverbreek'lijk, hecht.
En als je ze gearmd zag lopen
leek het soms net een jeugdig paar.
Hij zei iets onverstaanbaar teders.
Zo gingen zij dicht naast elkaar.

De jaren langzaamaan verstreken,
maar ware liefde kent geen tijd.
Die blijft als alles zal verbleken
een schuilplaats van geborgenheid.
Tot op een onverwachte morgen
haar levensuurwerk stil bleef staan

en hij, door het verdriet gebroken,
alleen de weg moest verdergaan.

Ze zagen hem vaak peinzend lopen.
Hij zocht naar iets dat niet meer was
en in zijn uitgebluste ogen
men een verterend heimwee las.
Hij zei iets onverstaanbaar teders
van: "Lieve schat, nog even maar!"
Zo ging dat nog een aantal maanden
.
Toen liepen zij weer naast elkaar!

Frits Deubel

home