De brug


En toch zijn er nog altijd mensen
die, voor het nacht'lijk uur zal slaan,
hun handen tot een brugdek vouwen,
waarover jij gerust kunt gaan.
Een brugdek, waardoor God die ver lijkt
ineens van heel dichtbij verschijnt,
de berg van zorg, die angstig groot is,
achter de horizon verdwijnt.

Het zijn de velen die onzichtbaar
hun knieën buigen en dan stil
hun smekingen ten hemel richten
of God jouw lasten dragen wil.
Ze gaan, zelfs voor het oor onhoorbaar,
de weg vooruit die jij moet gaan.
Zo zullen zij op elke kruising
waarlangs jij komt vol liefde staan.

Het zijn de velen die nooit moede
je steunen op het levenspad,
in jou het zonlicht laten gloren,
waarvoor hun stem zo innig bad.
Betreed de brug maar die hun handen
vertroostend hebben opgebouwd.
Je kunt er veilig over heengaan,
ze is met meen'ge traan gebouwd!

Frits Deubel

home