Zijn stoutste wens


Een  tipje van de sluier lichten,
als in een droom de hemel zien,
vergetend al de bange twijfels
en zelfs zijn eindeloos "misschien".
Hij wilde graag de poort betreden
en aan de dis des vredes gaan,
met liederen en dankgebeden
in diepe eerbied voor God staan.

Verlangend zag hij naar de morgen
dat God hem zei: "Kom maar, Mijn kind!
Ik bied je Mijn gespreide armen,
waarin je eeuwig vrede vindt!"
Hij ging reeds aan Zijn vaderarmen
de langverwachte hemel door,
met een ontelbaar aantal vrienden
en een ontroerend eng'lenkoor.

En net toen hij dit onlangs droomde,
ontmoedigd in een lange nacht,
heeft God hem opgetild en zachtjes
als kind ineens naar huis gebracht.
Zijn stoutste wens werd overtroffen,
omdat geen hart het antwoord geeft
op het geheim van Gods genade:
hoe lief Hij Zijn beminden heeft!

Frits Deubel

home