Zo'n troostwoord

"Leg je hoofd maar op mijn borst!"
was de wonderlijke zin,
die wellicht de oorzaak bleek
van een nooit gedacht begin.
Ach, de zuster was zo lief
in dat grote ziekenhuis
en de last werd daardoor licht
van het zwaar te dragen kruis.

"Leg je hoofd maar op mijn borst!"
Velen smachten naar zo'n woord,
dat met liefde neergelegd
'n lichtstraal door de hemel boort.
't Is zo'n simpel medicijn
dat je stil wordt aangereikt,
maar waaruit betrokkenheid
uit een hart vol warmte blijkt.

"Leg je hoofd maar op mijn borst!
Rust maar, ik begrijp je pijn!"
Dat zal elke dag de troost
van je God en Vader zijn.
Zo verschijnt Hij aan je bed,
strekt Zijn beide armen zacht.
"Rust, Mijn kind, Ik ken je pijn,
ga maar slapen, goedenacht!"

Frits Deubel

home