Zij leven mee!

Zij leven daag'lijks met ons mee,
al blijft hun stem hier zwijgen.
Toch zouden wij zo graag nog eens
een enkel groetwoord krijgen.
Wie weet hoe dun de wand slechts is
die hen van ons doet scheiden.
Wie weet hoe groot 't verlangen is
waarmee zij ons verbeiden.

En toch verschijnt het groots moment
dat wij elkaar omarmen
en ons het heerlijk wederzien
hartstocht'lijk zal verwarmen.
Maar die onzichtb're, dunne wand
verhindert de ontmoeting
en, wat ons hart zo gaarne zag,
die hemelse begroeting.

Het vraagt geduld, eens wordt vervuld
waaraan ons hart blijft denken,
zal God na elke lijdensnacht
die vreugdedag ons schenken.
Dan dreigt noch dood noch scheiding meer,
zijn wij voor altijd samen
en na ons laatste smeekgebed
klinkt er een juichend "Amen!"

Frits Deubel

home