De deur


Langzaam wordt de deur gesloten,
staan wij biddend bij elkaar
en we blikken vol ontroering
naar het heengegane jaar.
Er zijn dingen die wij liever
nimmer hadden meegemaakt,
maar ook lieve, blijde zaken
die ons hart hebben geraakt.

Toen een zorgenlast ons plaagde,
was er wel geduld genoeg?
Ach, begrepen wij Gods liefde,
waar Hij ons een offer vroeg?
Ons gebed had vaak geen diepte,
het klonk monotoom en vlak
en we zagen niet Gods luister
als Hij ons Zijn licht ontstak.

Konden wij de oud'ren sterken
als de veerkracht hen verliet
en de zieken ondersteunen
in hun triest en groot verdriet?
Zochten wij naar de vermoeiden,
zagen wij hen troostloos gaan?
Bleven wij toen zij ons wenkten
nog wel even naast ze staan?

Heel veel is er nog te werken
in het jaar dat komen gaat,
maar we weten uit ervaring
dat Gods kracht ons niet verlaat.
Daarop bouwen wij de toekomst,
elke dag een enk'le steen.
Waar de nood het hoogst zal blijken,
daar wijst onze God ons heen. 
 

Frits Deubel
home