De melodie der sterken


Er zijn vogels die nog zingen
in het duister van de nacht,
zelfs als hen gekooid, gevangen,
niets dan het alleen zijn wacht.
Waar toch zal de kracht van komen
die hen vrolijk door laat gaan?
Zou de Schepper ze soms sterken
in hun uitzichtloos bestaan?

Zo ontmoette ik laatst iemand
die gekooid geen uitzicht had,
vaak haar eigen leed vergetend
daag'lijks voor een ander bad.
Zelf in zorgen opgesloten
zong haar hart een zuiver lied.
Nergens nog was te bespeuren
haar verborgen, stil verdriet.

't Zijn de edelen der aarde,
vogels met een wond're tooi,
die zo, zonder zelf te klagen,
lied'ren zongen, wondermooi.
En hun klank gaat nooit verloren,
omdat het van boven was.
't Bleek de melodie der sterken
die ik in hun ogen las!

Frits Deubel
home