ons geloof

we leven soms als in een klooster
waar men zich in het zwijgen hult
 o ja, we bidden en we danken
belijden onze zond' en schuld
we horen van een God die uitziet
naar de verdwaalden in de nacht
maar in de eenzaamheid verborgen
wordt dikwijls op wat troost gewacht

we schuwen communicatie
we praten heel veel met elkaar
maar spaarzaam voelen we de trilling
't beroeren van een enk'le snaar
hallo en doei, dat zijn de kreten
die men gemeend en vriend'lijk slaakt
en nochtans blijven we stil hopen
dat iemand zacht de ziel aanraakt

misschien iets dichter bij de hemel
 de handen aan elkaar gesmeed
zou dat niet meer gemeenschap geven
en kracht voor 't ongeziene leed?
misschien eens met de ander bidden
op plaatsen waar geen mens ons ziet
wellicht we dan opnieuw ontdekken
wat ons geloof aan schatten biedt!

 fd

home