Kerst 2002

ik sta hier bij de kribbe
en kniel eerbiedig neer
met herders en met wijzen
aanbiddend 't kindje teer
ik hoor hoe duizendvoudig
het lied der eng'len schalt
en over wijde velden
een zucht van vrede valt

maar los van die gedachten
krijg ik een ander beeld:
een wereld vol agressie
verloederd en verdeeld
gedoemd om te verliezen
wat eens werd opgebouwd 
een uitgestorven slagveld
dat om zijn doden rouwt

er zoeken huilend ouders
naar hun verloren kind
en na een nacht vol angsten
een nieuwe dag begint
waar velen zullen sterven
gevangen door het lot
met in de laatste uren
een noodkreet naar hun God

weer sta ik bij de kribbe
waar os en ezel schuilt
en plotseling besef ik
waarom het kindje huilt
is het wel eerlijk als Eén
de wereldvrede draagt?
is't ook niet ónze opdracht
te doen wat Hij ons vraagt?

fd

home